Bukhara, Oezbekistan

Dag allemaal,

Nog steeds in Oezbekistan! Het is hier warm maar met een licht briesje goed vol te houden. Ik zit nu in Bukhara en dat is een heel erg oud en leuk stadje. Het hotel ligt middenin het oude centrum. We hebben 2 dagen gefietdt en bij elkaar 270 km afgelegd.met weinig klimwerk. 

De eerste dag ging over 128 km en ik was heel, heel,  snel. Kwam als één van de eersten aan bij het camp om 12.30 uur. Het fietsen ging ook superlekker.  Aangekomen op camp bleek het een schoolyard te zijn. Kinderen overal en ze hielpen ons met het opzetten van de tenten. In de avond werd er een partijtje voetbal gespeeld. Voor de lokale "winkel" moest je over smalle paadjes langs tuintjes van mensen lopen. Ben er 2 keer geweest voor water en een icecream. Ja en dan zitten de bewoners buiten op de grond op een plaid te eten en wordt je uitgenodigd om mee te eten. Ze zijn hier ontzettend gastvrij. De kinderen zijn zo netjes opgevoed. Ryan gaf hen geld voor het opzetten van zijn tent maar ze wilden het niet aannemen. Omdat er een aantal mensen met een prive taxi naar Bukhara waren gegaan was het aantal overgebleven fietsers niet heel veel meer, ongeveer 14. Daarom werd er voor ons extra lekker gekookt en kregen we de volgende ochtend pancakes met bananen. Heerlijk. 

Het was er erg warm, het koelt niet af tot onder de 28 graden en dat is voor mij te warm om in een hete tent te slapen. Het zal de komende dagen nog warmer worden. 

Dag 2 was 144 km en een paar honderd meter klimmen. Was alweer om 12:30 uur bij het hotel. Supersnel dus. Wind voornamelijk van opzij en een klein beetje achter en bijna geen klimmeters. Soms erg slecht wegdek met heel veel gaten. Het was weliswaar een snelweg, de M37, waar we over reden maar sta niet gek te kijken als er plots een paar schapen deweg over moeten of je gaat langs een ezel die een kar met stro (of iets dergelijks) trekt. Dat gebeurt hier allemaal. Ook de enkele lokale fietser rijdt aan de verkeerde kant tegen het verkeer in. Kan gewoon. 

Voor Turkmenistan moeten we een vpn verbinding kopen want daar is geen normaal internet, alles is beveiligd. Ga ik vandaag maar regelen. Je hebt er geen ATM's. Voor Iran moesten we vanmorgen allemaal opnieuw pasfoto's laten maken. De foto's die we bij ons hadden  (we hadden er 8 nodig volgens de leiding) voldeden niet. Ik moest er op met een hoofddoek om. Geen haartje zichtbaar. Nou, dat was voor mij erg makkelijk. Ik geloof dat we ook allemaal vingerafdrukken af moeten geven. Althans wat ik heb horen zeggen. En een paar dagen geleden in Samarqand moesten we speciale formulieren invullen voor Iran. Hopelijk krijgt iedereen een visum. Je weet het natuurlijk nooit. 

De houder van mij Gopro (videocamera)is gebroken. Komt door het slechte wegdek, je kunt eigenlijk niet fatsoenlijk op je fiets zitten want je wordt elke seconde de lucht in gegooid. Ben niet zo zwaar dus dat lukt wel. En mijn gopro kon daar blijkbaar niet tegen. Wel jammer hoor, maar ik zal nog wel video's maken, los uit de pols. 

Gisteren heb ik mijn reserve crankstel en reserve ketting op de fiets laten zetten. Was wel nodig na zoveel fietskilometers. Maar ik heb nog steeds de 40 inch banden op mijn fiets en voorlopig laat ik dat maar zo. Ik heb smallere banden bij me, 28 inch, maar de brede banden zijn comfortabeler en het wegdek is soms erg slecht.

Na de volgende 4 fietsdaagjes zit ik in Turkmenistan! Dat is wel een apart land. We zullen het gaan zien en meemaken. Hier in Oezbekistan heb je elke keer policechecks on the road. Ze willen dan je paspoort zien en dan mag je verder. In Turkmenistan weet ik het niet. 

Ik ga nu Bukhara verkennen!

Groetjes en tot over een paar dagen (hopelijk) in Turkmenistan!

Van Els.