Mary, Turkmenistan

Dag allemaal.

Ik zit nu in Turkmenistan! Wat een vreemd land. Je mag er niets. Het is bijna helemaal van de buitenwereld afgesloten. Gelukkig hebben we allemaal een mooi (ja het is echt een mooi visum) in ons paspoort. Gelukkig waren er geen mensen uit Zuid Afrika want die komen het land niet eens in. Die moesten vorige keer met een vliegtuig over Turkmenistan vliegen. Ook de Engelsen hebben licht pech, die moeten 1,5 keer meer betalen voor een Turkmenistan visum. En voor een Iraans visum moeten ze zelfs 3 keer (ong 300 USdollar) betalen. Die hebben ronduit pech. 

Maar goed, we zijn op de eerste dag, na Bukhara, naar de grens gefietst en hebben daar op een vuilnisbelt gekampeerd. Leuk, nee. Maar we mochten er blijven. Toen ik net mijn tent had opgezet kwam er een man in uniform met groot geweer aan die zwaaide dat we weg moesten want we stonden op grondgebied in Turkmenistan. Onze gids heeft uiteindelijk voor elkaar gekregen dat we mochten blijven. 

We kregen in de avond te horen dat we geen foto's mochten maken van groepen mensen, openbare gebouwen, pllitie of mensen in uniform. Verder moesten we de weg volgen die mensen vanuit de ambassade ons hadden opgegeven. Geen andere weg dus dan de highway. De vans, de busjes, van TDA mochten dan ook maar 1 kant op.  Terug niet. Als er iets onderweg gebeurt kunnen ze je niet ophalen. Er wordt heel veel gecontroleerd. Op een fietsdag heb je soms wel 4 keer een paspoort check. Praten over politiek kun je maar beter niet doen hier. Dat kan problemen geven. Net als het maken van foto's. Je voelt je hier niet echt erg welkom. Overal zie je politie. De mensen zelf zijn ontzettend aardig. 

Het wisselen van geld op de zwarte markt is streng verboden. Voor de grensovergang werden we belaagd met mannen die onze dollars wilden hebben. Ik kreeg uiteindelijk 10 manat voor 1 dollar. Officieel zou ik maar 3 of 4 manat krijgen. De munt devalueert ongelooflijk snel hier. In restaurants staan er geen prijzen bij het eten want dan moeten ze elke maand nieuwe menukaarten maken. Terugwissellen voor dollars is vrijwel onmogelijk. De manat is waardeloos buiten Turkemistan. Dus alles moet op. Ik ga nog naar Asghabat en daar is alles iets duurder. Je weet van te voren ook niet hoe duur een land is. Gisteren had ik een heerlijke soep, brood, grote salade, sparkling water en ijs toe voor 21 manat, tussen 2 en 3 dollar. 

Internet en wifi: een groot probleem. Er is hier gewoon geen internet! Gisteren een klein pizzarestaurantje ontdekt met goed internet en wifi verbinding. Is echt heel sporadisch. We zitten in een 4 sterren hotel en wifi werkt niet. Geen internet. Ook bij een tweetal banken binnengelopen om te vragen of er internet was. Nee dus.

Bij de grens schrijven je naam, paspoortnummer e.d. over in een groot boek. Tja, wat moet je anders als er geen internet is. Terug in de tijd dus. Het duurt dan ook eeuwen voor iedereen door de grenscontrole is. Je tassen moet je open maken en ik moest mijn toilettas openen. Ze willen alles zien. 

Nou het fietsen viel heel erg mee. Ik heb gelukkig niet veel last van de hitte. Het was hier gisteren 43 graden Celsius en dat is warm!  Je smelt bijna weg. Op de fiets heb ik er minder last van. Alleen heeeeel enorm veel drinken. In Oezbekistan heb je veel cokestops langs de kant van de weg waar je water kunt halen maar in Turkmenistan is er niets. Geen winkeltjes, geen restaurants, geen cokestops, helemaal niets. De weg die we moeten afleggen loopt dan ook dwars door de Karakorum woestijn. 

Dag 1 ging over 97 km naar de grens. Dag 2 over 80 km omdat we de grens over moesten en dat duurde zeker wel 7 uur. Ik had toen 2 keer een lekke band! In mijn achterband zat een grote steen! Toen ik een nieuwe binnenband erin had gedaan en 2 km verder had gefietst kreeg ik opnieuw een lekke band.  Balen hoor.

Dag 3 ging over 139 km en ik was supersnel bij de camping. Om half 1 in de middag kwam ik aan. Dag 4 naar Mary ben ik samen met Jasper naar Merve gefietst. Omdat we daarvoor een stukje moesten omrijden moets je een formulier tekenen dat TDA niet verantwoordelijk is als er ondrrweg iets gebeurt. Merve is een stadje omringd door een stenen muur.  De muur wss al voor 3/4 afgebroken. Schijnt toch heel bijzonder te zijn. Ik heb wat foto's gemaakt. Vandaag gingen er een 14 tal mensen van ons met een toergids per bus naar Merve. Ben blij dat ik een dagje voor mezelf heb. 

Onze gids, Andreas, is alvast vooruit gegaan naar Asghabat om onze Iraanse visas bij de ambassade te regelen. Ik zit nu in het pizza cafeetje en alles wordt donker! Geen licht! Geen electra. 

Ik ga nu afsluiten maar ik heb geen flauw ideel wanneer ik weer wifi of internet heb. 

Groetjes uit het bloethete Turkmenistan!

Van Els.